โต๊ะกลมที่ไม่มีขอบ

เสียงช้อนกระทบแก้วน้ำ ดังกริกเบาๆ
บรรยากาศของร้านอาหารเล็กๆ ย่านใจกลางเมือง อบอวลไปด้วยกลิ่นข้าวหอมซุปร้อน
หกคน หกความคิด หกทิศทาง — มานั่งที่โต๊ะเดียวกันอีกครั้ง หลังห่างหายกันไประยะหนึ่ง

"เอาล่ะ มาเจอกันแบบนี้ ไม่ได้บ่อยนะ" โนวายิ้ม
เขาคือคนที่ส่งข้อความชวนทุกคนมา รวมโต๊ะได้เหมือนรวมโลก

โต๊ะกลม ไม่มีใครเป็นหัวหน้า
แต่ใครบางคน มักเป็นคนเริ่มต้นเสมอ

"ทางร้านมีโปรนะ ถ้าเราสั่งเมนูเดียวกันทุกคน จะได้ลด 40%"
"สั่งชุดหมูทงคัตสึไหม?" กายถาม ตรงเป๊ะ ไม่ลังเล
"คนส่วนมากกินได้หมดแหละ"

"แต่ชุดนั้นทอด น้ำมันล้วนๆ" ลินพูดขึ้นทันที
เสียงนิ่งของเธอเจือความเฉียบพลัน
"เราจะกินอะไร เพราะมันลดราคาเหรอ?"

บางคำถาม ไม่ได้ต้องการคำตอบ
แต่มันเขย่าทั้งโต๊ะ ให้เริ่มคิด

"แล้วเราจะทำยังไงดี?" ไทน์ถาม
เสียงเขาแผ่ว เหมือนกลัวคำถามตัวเองจะไปรบกวนใคร

"เปลี่ยนวิธีคิดสิ" ฟาหันหน้ามาอย่างตื่นเต้น
"เราสั่งเหมือนกันก็จริง แต่ของแถมไม่เหมือนกันได้ไหม? เช่น ข้าวเหมือนกัน แต่ของข้างๆ เปลี่ยน?"

"งั้นถามเลย — ทำไมเราต้องสั่งเหมือนกัน?" คิระพูดช้าๆ
สายตาเขาไม่ได้มองจานอาหาร แต่มองลึกลงไปในเงาที่สะท้อนจากโต๊ะ
"ถ้ากฎนี้ไม่ make sense เราจะยอมให้มันจำกัดเราทำไม?"

โนวาหันมาสบตาทุกคน
เขาไม่พูดอะไรในทันที แต่เริ่มร่างสิ่งหนึ่งในกระดาษโน้ตที่หยิบจากกระเป๋า
"งั้นเราลองดู... ว่าใครแพ้อะไร ใครไม่กินอะไร ใครแค่ไม่อยากเฉยๆ"
เขาเขียนวงกลม แล้วลากเส้นโยงชื่อแต่ละคน
เครือข่ายแห่งข้อจำกัด เริ่มเผยโครงสร้าง

โต๊ะนั้นเงียบไปพักหนึ่ง
เหมือนทุกคนไม่ได้กำลังคิดจะกินอะไร
แต่กำลังคิดว่า… พวกเขากำลังคิดยังไงกันแน่

"ทำไมเราต้องเหมือนกัน
ทำไมต้องกลัวความต่าง
หรือจริงๆ แล้ว เราไม่ได้กลัว 'อาหารไม่อร่อย'
แต่กลัว 'จะถูกทิ้ง' ถ้าไม่เลือกตาม"

– ลิน, ในใจ

สุดท้าย ไม่มีเมนูเดียวที่ถูกเลือก
แต่โนวายิ้ม และพนักงานก็เดินมารับออเดอร์ โดยไม่มีความวุ่นวายใดๆ

พวกเขาสั่งคนละเมนู —
และใช้สิทธิ์ส่วนลดไม่ได้

แต่ในรอยยิ้มของทุกคน
มีความรู้สึกที่คล้ายกันบางอย่าง

ไม่ใช่เพราะเลือกเมนูเดียวกัน
แต่เพราะเลือกจะฟังกันคนละคำ